2 Tone / Clangor

O que máis me gustaba de Clangor eran aqueles motivos inspirados na estética de 2 Tone que decoraban o local. A austeridade do branco e negro dáballe á sala unha apariencia limpa, moderna, lonxe da que tiñan a maior parte das discotecas de mediados dos oitenta. As formas brandas debuxadas con trazo sinxelo dos murais, as bandas taqueadas e demáis imaxes bicolor espalladas polo local nada tiñan que ver coas flores de plástico, a formica e as luces de neón que decoraban aqueles templos ao mal gusto chegados da década anterior.

2 Tone foi un selo fundado en Coventry, Inglaterra, por Jerry Dammers. A finais dos setenta comenzou a editar discos de grupos como The Specials, The Selecter, Madness, The Beat, ademais de memorables debuts como o dos Dexy's Midnight Runners, cuia segunda referencia para a marca foi o mítico single Geno. Foron seis anos - de 1979 a 1985 - de intensa actividade como reflexo dunha subcultura, homónima, que deixou unha manchea de boas cancións, algún himno e unha atractiva estética.

O propio debuxo do anagrama de Clangor fusilaba a imaxe de Walt Jabsco, ese hard mod que xira nas galletas dos discos de 2 Tone. Vestido en riguroso bicolor: traxe negro axustado, camisa branca, garavata e pucho pork pie tamén negros; nos pés loafers acibeche, en contraste coa franxa branca dos calcetíns, que quedaban á vista polo corte das perneiras, á altura do nocello. As dúas colores eran unha alusión á unidade das razas branca e negra, expresión do carácter resistente herdado dos skinheads orixinais contra o auxe do racismo na Inglaterra da época.

Foi a figura de Peter Tosh na foto da portada do disco The Wailing Wailers a que serviu a Jerry Dammers e Horace Panter como inspiración para a imaxe de Walt Jabsco. "Defiant & jamaican & hard", mesturaba a distinción propia dos mods coa pose arrogante do rude boy. Poucas veces a asociación dun sonido cunha imaxe funcionou tan ben coma no caso de 2 Tone.

Á marxe dos préstamos decorativos, pouco souben durante aqueles anos composteláns de 2 Tone. Non abundaban na noite santiaguesa locais nos que pincharan este tipo de música....Por non dicir que non existían. As únicas alusións a ese son eran as que se filtraban a través da música de The Clash ou Kortatu nos ambentes máis punkies, pero tanto os ritmos xamaicáns como o soul nas súas manifestacións orixinais eran "rarísima" avis daquela. Seguramente houbo excepcións, pero eu non as coñecín.

De Clangor gardo recordos dalgúns concertos, especialmente dun de Jonathan Richman. Xa non se trataba da época heroica da sala, mediados os oitenta, cando grupos como Nacha Pop tocaban gratis varios días consecutivos. Eu só coñecín seus últimos anos, pouco antes do atentado que provocou o seu peche.

Ao redor destas circunstancias xira a película "Clangor, o filme", un proxecto de Ledesma Produccións. Neste blog pódese atopar máis información.